1972 წლის ოქტომბერი. პატარა სამგზავრო თვითმფრინავი უругვაის დედაქალაქიდან ჩილესკენ, სანტიაგოსკენ მიფრინავს. ბორტზე მგზავრებს შორის უმეტესობა ძლიერი, ენერგიული მორაგბეები არიან, რომელთაც მეგობრები და ნათესავები ახლავთ. სიხარულითა და მოლოდინით აღსავსე მგზავრობა ტრაგედიით სრულდება: ანდების თოვლიან მთებზე გადაფრენისას თვითმფრინავი, ტуманისა და დაბალი ხილვადობის გამო, ერთ-ერთ მწვერვალს ეჯახება, იღებს დაზიანებებს და თოვლიან ველზე ვარდება. მესამე მგზავრების ნაწილი მაშინვე იღუპება, რამდენიმე კი — მძიმე ტრავმებით მომდევნო დღეებში. დანარჩენები სასწაულებრივად გადარჩებიან.

ახლა მათ, ვინც ამ საშინელ რეისზე გადარჩა, უდაბურ, გაყინულ, არამარტივ პირობებში უწევთ სიცოცხლისთვის ბრძოლა. ისინი გამუდმებით იტანჯებიან სიცივით, შიმშილითა და დახმარების არარსებობით, თბილი ტანსაცმლისა და საკვების დეფიციტით. მათ ადგილსამყოფელს ძებნის ჯგუფებიც კი ვერ ხედავენ. ნანგრევებში დამალულებს, უკიდეგანო, გაყინულ მთებში, უმოწყალო შიმშილითა და უიმედობით შეპყრობილებს, ორი თვე ელით ნამდვილი გამოცდა, რომელიც ფიზიკურ შესაძლებლობებთან ერთად, მათ შინაგან ძალას, რწმენას და მორალურ პრინციპებსაც შეამოწმებს.